در میکده بنشین که ره کعبه دراز است عراقی

فخرالدین عراقی در غزل عاشقانه ی شور انگیز قطعا یکی از بزرگان شعر فارسی است.وبیان بسیار

شیرین و روان و طرب انگیز دارد که او را با سرایندگان بزرگ برابر میکند.همیشه او را در غزل

به استادی مسلم داشته اند.برخی از شعرا بر غزل او مخمس سروده اند.

مخمس استقبال زیر از شاعر عارف  مسلک ارومیه اقای جبار ایدنلو میباشد.

 

                      جبار  آیدنلو

مه من نقاب بگشا زجمال کبریایی               که بتان فرو گذارند اساس خود نمایی

شده انتظارم از حد چه شود زدر درایی؟       (زدو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی)

                   (چه کنم؟که هست اینها گل باغ اشنایی)

چه کسم؟چه کاره ام من که رسم به عاشقانت؟      شرف است انکه بوسم قدم ملازما نت

بکمینه استخوانی که برد هما زخوانت           (همه شب نهاده ام سر چو سگان بر استا نت)

                          (که رقیب در نیاید ببهانه ی گدایی)

چو کمال حسن مطلق که ز عشق بی نیاز است       دل مبتلای محمود بطره ی ایاز است

که مدار شوخ چشمان بکرشمه است و ناز است    ( در گلستان  چشمم ز چه رو همیشه باز است؟)

                                     (بامید انکه شاید تو به چشم من در ایی )

ز حد یث لعل گاهی زندم ره دل و دین                 کشدم بناز گاهی بکمند زلف پرچین

زندم به تیر مژگان کشدم بغمزه ی کین              (بکدام مذهب است این بکدام ملت است این)

                             (  که کشند عاشقی را که تو عاشقم چرایی) 

چو بسیر باغ سرو قد خود عیان نماید                زعذار لاله گونش چمن ادغوان نماید

رخ خود پی نظاره  چو به گلستان نماید               (مژه ها و چشم شوخش بنظر چنان نماید)

                                (که میان سنبلستان چرد اهوی ختایی)

چه شود که مطرب اید بسماع ذکر ؛یا حی؟           کند التفات ساقی سوی بزم ما پیاپی؟

غم عشق را دوایی نبود    بجز نی و می              (زفراق چون ننالم من دل شکسته چون نی)

                                  (که بسوخت بند بندم زحرارت جدایی؟)

چو بنای کار غاشق همه سوز و ساز دیدم            ره حسن و عشق یک سر بنیازو ناز دیدم

ز جهانیان گروهی به ره مجاز  دیدم                    (بقمار خانه رفتم همه پاکبازدیدم)

                                (چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی)

زحدوث پاک گشتم بقدم ره ام ندادند                   زوجود هم گذشتم   بعد م ره ام   نداد ند

به کنشت سجده بردم به صنم ره ام نداد ند           (بطواف کعبه رفتم بحرم  ره ام ندادند)

                                (که تودر برون چه کردی که درون خانه ایی)

به حرم صلای هاتف به حکایت اندر امد              که نسیم وصل  گویا ز دیار دلبر  امد

بتو مژده باد ای دل که شب غمت سر امد          (در دیر میزدم من که ندا زدر  در امد)

                                  (که  درا  درا  عراقی  که تو هم از  ان مایی)