روح انسان پس از مرگ کالبد مادی از تمام تعلقات خویش به جسم صرفنظر نمی کند، و از همین طریق نسبت به بدن خویش آگاه است. به چنین ارتباطی، ارتباط تعلقی می گویند. روح انسان از چنین امکانی برخوردار است که از طریق این ارتباط و تعلق، از جسم و عالم ماده آگاه شود. از طرف دیگر روح پس از ترک بدن، به عالم فرامادی برزخ پا نهاده و با عالمی جدید روبرو شده است. این عالم نظامی کاملا متفاوت با عالم ماده دارد و روح به خاطر ترک تعلقات مادی، آزادانه تر به حقایق عالم روح آگاه می شود. ژرفا و وسعت ارتباط روح و بدن و آگاهی از جهان مادی ما و نیز علم روح به حقایق جهان برزخ ما بستگی به توانائی هائی است که روح در جهان ماده به دست آورده است. پس هرچه روح انسان در جهان ماده بیشتر به خدا و فضایل الهی آراسته شده باشد، و از علم و دانش کامل تری نسبت به حقایق جهان هستی برخوردار شده باشد، پس از مرگ قدرتمند تر است و از جهان مادی و فرامادی آگاهی بیشتری دارد. بنابراین نمی توان گفت که همه ارواح پس از مرگ همه چیز را درک می کنند. شاید بعضی از ارواح از چنان قدرت و توانمندی برخوردار باشند که همیشه بتوانند همه چیز را درک کنند و برخی دیگر به خاطر تعلقات شدید به جهان مادی به سختی و در مدتی طولانی توانائی های لازم برای آگاهی های جدید را پیدا کنند. خلاصه آنکه ادراک روح از عالم ماده و جهان فرامادی و نیز ژرفای توجه آن به جسم، بسته به توانمندی هائی است که روح در عالم ماده کسب کرده است و عمل و آگاهی به شریعت الهی - که اینک در چهره اسلام نمودار است - بالاترین توانمندی ها را به روح ارزانی می دارد. از همین رو ممکن است روح انسان پس از مرگ با توجه به توانائی های آن همه چیز را درک کند و چهل روز بیشتر یا کمتر وجهی ندارد.  

نقش رستم